Laatste dagen

Hallo iedereen,
Dit is dan echt het laatste bericht dat ik stuur vanuit het verre Afrika, dat voor het moment heel nat en nogal fris is. Sinds vannacht is de regen namelijk met bakken uit de hemel beginnen vallen en het ziet er niet naar uit dat het dadelijk ophoudt. Spijtig want we hadden gehoopt nog een laatste dagje in de zon te kunnen liggen, onze werkdagen zitten er namelijk op en we moeten nog wat werken aan ons kleurtje want dat is de voorbije weken niet gelukt. Ach ja, dan maar een filmpje kijken en de valiezen beginnen maken. Morgenavond middernacht stijgt onze vlieger op, als het weer het toelaat. Tijd dus om de balans op te maken van mijn reis.
Zoals ik eigenlijk wel verwacht had heb ik niet het gevoel dat deze reis veel in mij veranderd zal hebben. Ik heb geen enorme ontdekkingen gedaan over mezelf zoals zoveel wereldreizigers vaak beweren. Wel heeft de reis mij bevestigd in wat ik al wist van mezelf. Dat bedoel ik niet arrogant en eigenlijk vind ik het wel een beetje een teleurstelling. Ik had gehoopt dat ik een beter mens was dan ik dacht maar dat blijkt dus niet het geval te zijn. Ik heb ook nooit echt last gehad, of toch niet bewust, van een echte cultuurshock. Ik kan niet zeggen dat het allemaal was zoals ik mij had voorgesteld, want eigenlijk had ik niet zoveel voorstellingen voor ik vertrok. Maar ik kan ook niet zeggen dat ik van de ene verbazing in de andere gevallen ben ofdat ik het echt emotioneel of pricipieel moeilijk gehad heb. Maar dat ligt dan waarschijnlijk ook weer aan mij, en het feit dat ik niet zo gauw verwonderd ben en zaken gewoon neem zoals ze komen. Dat is eigenlijk nogal een afrikaanse eigenschap als ik er zo over denk.
Wat ik wel geleerd heb, en dat was een hele opluchting, is dat ik drie maand weg kan zijn van mijn zus zonder fundamenteel te veranderen (denk ik toch). En dat ik drie maand lang, bijna ieder uur van de dag, kan samenzijn met twee mensen die ik eigenlijk van tevoren niet goed kende, zonder haatgevoelens tegenover hen te ontwikkelen of zonder mijn beleefdheid of geduld te verliezen. Maar dat ligt natuurlijk ook aan het feit dat we goed met elkaar konden opschieten, ik moet echt zeggen, ik had me geen betere reispartners kunnen indenken.
En natuurlijk zijn er wel een heel aantal zaken, mensen, situaties, gewoonten, plaatsen enz… die ik heb leren kennen, die ik nooit zal vergeten en die misschien toch een grotere impact zullen hebben op mij dan ik mij nu realiseer. Zo zal ik nooit vergeten hoe ik de eertse dag gepakt was van de warmte en de uitlaatgassen in onze straat, de eerste blik op de rode aardewegen en de kleuren van de mensen en de hutjes. Onze eerste kennismaking met Susan en hoe we meteen inzagen dat we hier wat gas moesten terugnemen en ons aanpassen aan het tempo. Hoe we in het begin nog ongeduldig waren, er meteen wilden invliegen, terwijl we nu gewoon rustig gaan zitten, een boekje uithalen en wachten. De eerste dag in het ziekenhuis en hoe ik een brok in mijn keel kreeg bij het zien van al die ellende. De eerste ervaring met dokters hier en hun manier van werken. De eerste frustraties hierover omdat niets lijkt te gaan zoals het zou moeten, of zoals wij het geleerd hadden. De eerste tocht naar de stad waar we overweldigd werden door de drukte, het verkeer, de winkeltjes of kraampjes eigenlijk, de geuren van eten en uitlaatgassen, het lawaai, muziek en getoeter, rook en brandjes aan de kant van de weg. Overal matatu’s met hun blauwe vierkantjes op de zijkant en conductors die luid roepen waar ze heen gaan en gebaren maken, die we nog steeds niet allemaal ontcijferd hebben. De bodaboda’s die ons altijd naroepen, ‘yes Madam, come and we go’ of ‘I take you’ of soms iets in het Luganda dat niet altijd even deftig is denk ik. De mensen die je hier overal aanspreken, gewoon op straat, of in de taxi, waardoor je leert naar de grond te kijken en zo weinig mogelijk oogcontact te maken. De continue aandacht die hier krijgt, meestal met goede bedoelingen, hoewel ik nog steeds niet goed snap waarom iedereen hier met ons wil kennismaken. Geld is natuurlijk één ding, maar het is toch niet enkel dat denk ik. Een ander voorbeeld van iets waar ik de eerste dagen van schrok en dat nu heel gewoon is, is dat hier overal mannen met grote geweren rondlopen, bewakers van banken en dergelijke. En dat hier veel mannen in uniform rondlopen, politiemannen, soldaten of ik weet niet wat. En dat hier in het algemeen gewoon heel veel mannen rondlopen die schijnbaar niets doen. Ik zal ook niet gauw het eten hier vergeten, ik zal nog maanden moeten gaan sporten om de extra kilo’s weg te werken van al die vettige chapati’s en frietjes. En het uitgaan natuurlijk, Kampala is echt een stad die nooit slaapt. De Bell en de Nile en de Waragi en al de andere drankjes die we hier zoveel gedrinken hebben. De heerlijke muziek waar iedereen hier zo goed op kan dansen, daar breng ik wat cd’tjes van mee die heel wat herinneringen gaan oproepen als we terug zijn denk ik. De vele mooie plaatsen waar we geweest zijn, beesten die we gezien hebben. In het bijzonder zal mij de maraboe bijblijven, die hier zo typerend is voor het straatbeeld, met zijn vieze zak onder zijn snavel en zijn akelig grote vleugels en trage passen en vleugelslagen. En de gekko’s die ons meermaals deden schrikken als we de keukenkast opentrokken. En de andere ongemakken van ons huisje, onze afloop die nooit doorliep, geen warm water, de beperkte plaats die we met ons vijven moesten delen waardoor ik soms gewoon iets ging drinken omdat ik mij versmacht voelde in zo’n kleine ruimte. Ons buurjongetje Kenan, dat mij altijd zo vriendelijk en opgewekt groet, en ons buurmeisje waarvan ik de naam niet weet maar dat altijd bij ons komt zitten als we op ons grasveldje zitten lezen, en dat gewoon naar ons wil kijken en streeltjes geeft en onze bewegingen en woorden nabootst. Zij is echt een engeltje, ik zou haar zo meenemen. Ik kan mijn aandacht nooit bij mijn boek houden als ze bij ons komt zitten. En dan het weer, de vele uren zon ga ik echt missen, de heerlijke luxe van nooit een jas aan te moeten, van ‘s avonds gewoon buiten te kunnen zitten en nooit te koud te hebben. Nu is dat ook niet helemaal waar want het heeft ook flink geregend en gestormd, waardoor we soms tot op ons ondergoed doorweekt waren en mijn voeten onder de modder zaten.
Er zijn nog duizend andere dingen waar ik aan denk maar als ik die allemaal moet opschrijven zit ik hier morgen nog. Ik weet trouwens niet of zo’n opsomming wel zo leuk is om te lezen, maar ik heb schrik dat ik dingen ga vergeten als ik terug ben. Ik ben eigenlijk wel wat zenuwachtig om terug te komen. Ik hoop dat het allemaal zo gezellig zal zijn als ik het mij voorstel, en dat ik niet zo’n onbestemd triest gevoel ga hebben, want dat heb ik soms. Maar goed, dat zullen we dan wel zien. Pfff, de regen stopt echt niet, en ik heb nu helemaal geen vooruitzichten meer, dus dat maakt dat de tijd traag gaat. We gaan wel nog een laatste keer bij onze favoriete Indiër gaan eten vanavond. En waarschijnlijk ook nog een laatste keer iets drinken, ons geld moet op he J.
Zo dan ga ik hier mijn blogje afsluiten. Ik hoop dat jullie het fijn vonden om te lezen en dat het niet te verwarrend was. Ik hoop ook dat ik jullie niet teveel verveeld heb en in herhaling gevallen ben. Wat ik vooral hoop is dat ik een beetje een beeld heb kunnen geven van hoe het hier was en hoe ik het beleefd heb. De verhalen die ik jullie persoonlijk nog zal vertellen de komende tijd zullen misschien beter weergeven hoe het was, ik weet het niet.
Zo, this is it, this is the end. Het is mooi geweest. Tot in Gent, mijn mooie Gent, ik kan haast niet meer wachten, dikke zoenen en tot gauw,
Celine