Een weekje vakantie

Hallo iedereen,
Ik heb al een tijdje niks van me laten horen maar dat heeft de volgende redenen. Vorige week hadden we de eerste drie dagen van de week een congres over Burkitt-lymfoom opons programma staan. Dat ging door in een poepchic hotel, de Sheraton, en werd georganiseerd door Italianen. Het was dus wat beter voorbereid dan het vorige congres waar we op aanwezig waren, dat door Ugandezen werd gehouden en helemaal zijn tijdsschema niet volgde. Helaas was de inhoud van de voordrachten iets te moeilijk en gespecialiseerd voor ons en konden we na de inleiding niet echt meer volgen. We zijn het dan ook maar afgetrapt de tweede voormiddag en in de plaats gaan shoppen! Heel veel leuke crafts en souvenirtjes gekocht, en ik die dacht dat je hier niets kon vinden behalve tweedehandskleren en wat lelijke beelden. De woendag zijn we een schooltje voor gehandicapte kindjes gaan bezoeken waar Rebecca drie jaar geleden een project gedaan had. Ook daar nog enkele leuke souvenirs gekocht en tegelijk een goed doel gesteund dus dat was weer goed voor ons geweten. Dat schooltje was wel mooi en hoopgevend, er werd echt goed voor die kinderen gezorgd en hen een bezigheid gegeven zoals het maken van juwelen, tassen en textiel. De donderdag moestwen we terug naar de afdeling kinderziekten maar ik voelde mij nogal koortsig en ben terug naar huis gegaan. Echt ziek was ik niet, gewoon wat grieperig en na twee dagen in mijn bed liggen was het alweer over. Deze week hebben we onze vrije week en zondag vertrokken we dan ook naar Lake Bunyonyi. Dat ligt helemaal in het zuiden van het land tegen de grens met Rwanda. De busreis daarheen was allesbehalve comfortabel: weinig plaats, rijden aan veel te hoge snelheid over putten en drempels en op de koop toe had iemand achter mij na 30 minuten rijden zijn ontbijt overgegeven, en toen hadden we nog zes uur voor de boeg. Een verademing was het, en toch de moeite waard, toen we ‘s avonds toekwamen in ons verblijf met uitzicht op het meer. Dit is zonder twijfel de mooiste plek waar we deze reis geweest zijn, zo idyllisch, zo romantisch. In het meer liggen tal van kleine, groene eilandjes waartussen bootjes rondvaren of peddelen. De volgende dag hadden we zin om uit te slapen en te genieten van onze vakantie, want anders is het hier zo zwaar weken ;-) We genoten van een uitgebreid ontbijt op ons terras met ons prachtig uitzicht, mooi gazonnetje en kleurrijke, tjirpende en zingende vogeltjes rond ons. We voelden ons eventjes de koning te rijk, en dat allemaal voor zo’n vier euro per nacht, in Belgie zou een dergelijk etablissement stukken van mensen kosten. Enfin, ons plan om actief te zijn lieten we al gauw varen. In plaats daarvan genoten we van een relaxed dagje in de zon en in het meer dat hier vrij is van bilharzia en dus toegankelijk voor zwemmers, joehoe! Een beetje akelig vind ik het toch altijd om vanop een pier in het water te springen en niet te zien wat er onder je zit, het water was namelijk heel troebel, maar we hadden in de gids gelezen date r bijna geen vis meer in zat op 1 soort na en cray fish wat eigenlijk een soort mini-kreeftjes zijn en die smaken naar scampi’s. De avond van aankomst hadden we al kennis gemaakt met dit diertje toen een man aan de tafel naast ons er plots een levend exemplaar van op onze tafel placeerde en vervolgens ongevraagd een heel verhaal afstook over het dier en over de streek. Schijnt dat je van het eten van cray fish ‘appetite’ krijgt en als je ze drie maaltijden na elkaar eet zelfs in staat zou zijn iemand te verkrachten. Het was volgens die man dus geen goed idee dat wij op ons alleen deze lekkernij zouden eten en hij zag zijn kans schoon om zich uit te nodigen, maar die we hebben beleefd afgewezen. De tweede avond zijn we in het resort naast het onze gaan eten waar we kennis maakten met een Nederlander die reisgids was enwoonde in Kampala. Hebben met hem een gezellige avond gepasseerd, altijd leuk om nog eens een gewoon gesprek met een Europeaan te kunnen voeren in plaats van altijd hetzelfde gesprek dat je voert met Ugandezen. De volgende dag hadden we een kano met gids gehuurd die ons de verschillende eilandjes toonde, of toch enkele daarvan. De kano was eigenlijk een uitgeholde boomstam en de peddels waren ook van hout en erg zwaar. Behoorlijk lastig dus dat peddelen maar wel erg rustgevend en aangenaam zo op dat meertje rondvaren. Een van de eilandjes was niet meer dan een moeras van enkele vierkante meters met 1 boom erop. Dit eiland werd Punishment Island genoemd omdat zo’n 50 jaar geleden, volgens de legende of echt ik weet het eigenlijk niet, vrouwen die voor het huwelijk zwanger werden of die overspel gepleegd hadden, daar afgezet werden. Als het lot hen gunstig gezind was werden ze terug opgepikt door een man die hen toch nog wou onderhouden, anders waren ze gedoemd daar een eenzame dood te sterven. Mooie gebruiken hadden ze wel die mannen. Dat maakt het beeld weer wat minder romantisch. Na Bunyonyi vertrokken we naar Kisoro waar we aankwamen in de regen en de kou! Kisoro ligt aan de voet van het Rwenzori gebergte, en heeft tal van toeristische attracties. Zo is dit 1 van de weinige plaatsen ter wereld waar je gorilla’s in het echt kan gaan bezichtigen. Helaas kost dit 500 dollar en vonden we dat net iets teveel en dus kozen we voor de goedkopere optie waarbij je de ‘golden monkey’ kon bekijken. Zo’n zoektocht doe je onder begeleiding van twee rangers, waarvan er 1 een groot geweer bij heeft in geval een buffel of olifant ons zou aanvallen. Er zijn echter al twee andere rangers vooraf vertrokken die de apen gaan opsporen en ons via walkie talkie op de hoogte brengen waar we naar toe moeten gaan. Eerst maak je dus tocht van een uur of zo door een bos, met een beetje klimmen en dalen, tot je aan het bamboebos komt waar de aap zich komt voeden. Ik voelde mij precies in de film van de ‘house of the flying daggers’, daar komt ook zo’n scene in een bos vol bamboe voor. Het eerste aapje dat we zagen was zo snel weer weg dat ik dacht dat de tocht een flop zou worden. Gelukkig volgden er nog veel andere aapjes die we wel van wat dichter konden zien en die wat langer bleven zitten. Heel leuke ervaring en best avontuurlijk om de aapjes achterna te zitten. In de namiddag hadden we wel zin om uit te rusten en aangezien er niet veel zon was besloten we naar de sauna te gaan. Heel aangenaam en ontspannend na zo vroeg opgestaan te zijn voor de tocht. En dan zijn we bij vandaag aangekomen. We zitten ondertussen in Mbarara, in doortocht naar Ishaka waar we met de studenten geneeskunde afgesproken hebben om zondag samen een safaritocht te maken in het Queen Elisabeth National Park. Ik hoop dat dat vlot verloopt want zoals ik voordien al schreef geloof ik, zijn die mannen niet zo goed in afspraken maken. Ik hou jullie op de hoogte. Zoenen,
Celine