Ssese Islands

Liefste lezers,
Zoals beloofd moet ik nog een aanvulling geven op mijn vorige blog over onze trip naar de Ssese Islands. Ssese wordt uitgesproken als tseetsee en vandaar komt de naam van de u welbekende vlieg die de slaapziekte voortbrengt. De vlieg zou op de eilandjes, zo’n honderd jaar geleden, lelijk huis gehouden hebben en grote delen van de bevolking gedood hebben. Gelukkig komt die nu niet meer voor op deze plaats, of dat beloofde de gids toch. We hebben anders wel een aantal lokmiddelen voor de tseetsee-vlieg zien hangen. Die komt namelijk op donkere kleuren af, dus worden er blauw en zwarte doeken in de bomen gehangen. Dat was wat verontrustend maar goed, voorlopig nog geen symptomen. We gingen dus vanuit Entebbe met de ferry naar het grootste eiland van de Ssese-groep, Bugala genaamd. Het heeft een langste doorsnede van 34 km en is 1 van de 2 eilandjes van de groep dat bewoond is en ook toeristisch uitgebouwd. We wilden eigenlijk naar de campsite gaan die in onze gids als beste aangeprezen stond maar eens daar aangekomen bleek er geen plaats meer te zijn voor zes personen. We zijn na zes weken al zodanig polepole geworden dat we niet stilgestaan hadden bij die mogelijkheid. De uitbater van de Hornbill campsite was een heel grappig figuur, een ouwe hippie, afkomstig uit Duitsland, die duidelijk te veel gerookt, getript of gezopen had in zijn leven, maar die erg vriendelijk was en ons hielp een andere plaats te zoeken waar we die nacht zouden kunnen slapen, en ons bovendien een lekker avondmaal aanbood en uitnodigde om de volgende dag op zijn stukje strand te komen relaxen. We namen het aanbod aan en Britt en ik gingen op inspectie naar de andere mogelijkheden voor accomodatie op het eiland, terwijl de anderen genoten van een pintje op het strand. Het was niet moeilijk om de plaats die de Duitser ons aangeprezen had te vinden want er is maar 1 weg van de haven naar het dorp. We kwamen al snel aan in de Panorama Lodge, gevolgd door een hond die trouwens de rest van het weekend niet van onze zijde geweken is. Veel honden zie je hier anders niet, maar op dit eiland zaten er verschillende, allemaal “stratiers”. De Panorama Lodge zag er net wat deftiger uit dan de Hornbill, met allmaal stenen hutjes (banda’s) rond een open plaats waar een kampvuur gehouden werd. Hoewel we de uitbater naar zijn goedkoopste kamer vroegen toonde hij natuurlijk toch eerst de duurste en zo in aflopende prijscategorie tot we na een half uurtje bij de goedkoopste kamers kamen waarop we nog konden afdingen, zodat we uiteindelijk nog zo’n 4 euro per persoon per nacht moesten betalen in plaats van 20 euro. Britt had het al meteen in de mot, maar ach ja, you can’t blame them for trying.
Die avond aten we dus in de Hornbill omdat we vonden dat we dat verschuldigd waren aan de zotte Duitser die ons zo hartelijk ontvangen had. Ik voelde mij precies op scoutskamp, eten in gesjorde shelters en allemaal delen uit dezelfde pot, best gezellig eigenlijk. En lekker was het ook, eens iets anders dan de zware vettige kost die we hier gewoonlijk eten. De volgende ochtend waren we van plan te gaan fietsen. Ik ging samen met Britt en Sibo op pad om in het dorp de plaats te zoeken waar fietsen te huur waren, zoals vermeld in onze gids. De tocht naar het dorp was vrij lasting, bergop in de zon, en ik was blij als we boven waren. Het dorp, Kalangala, bleek niet meer te zijn dan een brede weg waarlangs allerlei bars en winkeltjes lagen, niet veel bijzonders dus, en ook niet bepaald mooi. Ondanks de met reclames beschilderde, kleurrijke huisjes had het eerder een nogal triestige uitstraling, maar dat kan ook gekleurd zijn door het feit dat ik in de gids gelezen had dat het grootste deel van de bevolking hier HIV-positief is. We vonden uiteindelijk de lodge die we zochten maar het huisje zag er meer uit als een bordeel, en er was geen uitbater te bespeuren die ons kon helpen. De buurvrouw, die heerlijk geurende chapatti verkocht,zag dat we nogal verweesd stonden rond te turen en deelde ons mee dat er geen fietsen waren vandaag. Morgen dan, vroegen we, maar het bleek dat er eigenlijk maar drie fietsen in totaal waren dus dat was toch niet genoeg voor ons allemaal. Jammer, dan maar gewoon wat wandelen en genieten van het mooie uitzicht, de prachtige vogeltjes, bloemen en planten. Soms heb je het gevoel dat je in een natuurdocumentaire beland bent. De rest van de dag dan vooral gelezen, lekker lui, in de hangmat van de Hornbill. Heb “De Vliegeraar” gelezen, prachtig, ontroerend boek. De volgende ochtend moesten we alweer terug met de ferry, allez, wij geneeskundestudenten toch, B&S bleven nog een dagje langer. De zondagnamiddag hebben we een zwembad bezocht in Kampala zodat we toch eens in het water konden want met die Bilharzia (een parasitaire wormziekte) is het geen aanrader om in het Victoriameer te zwemmen. Dat deed geweldig deugd want het was een broeihete dag. In de late namiddag had Rebecca afgesproken met iemand die ze op café had leren kennen, om naar de frisbee-training te komen. Rebecca speelt namelijk frisbee in clubverband, en heeft zich daar eens helemaal kunnen uitleven. Amai, ik zou het niet aan gekund hebben na zes weken stilzitten. De trainingsplaats lag vlakbij Bugolobi, de buurt waar het lekkere italiaanse restaurant is waar ik al eerder over vertelde. Daar genoten we dus van een lekker westers maal, een perfecte afsluiter van een perfect weekend.
Deze week sta ik op pediatrie en ik kan wel zeggen dat het het hardste is wat ik hier al gezien en gedaan heb. We roteren mee met de laatstejaarsstudenten die hier de afdeling draaiende houden en die fulltime aanwezig zijn. Ik moet wel zeggen dat de studenten hier zeer gemotiveerd zijn. Zij zien de patienten voor het eerst, stellen ze voor op de zaalronde, doen de nodige inverstigaties en ingrepen, en volgen ze ook op. Heel veel triestige gevalletjes liggen hier wel bij mekaar, ik heb al menig maal een traantje moeten wegslikken, maar ik kan dan ook echt niet tegen kindjes die afzien. Pediatrie zou geen goeie richting zijn voor mij, hoewel ik het wel heel boeiend vind.
Ik ga jullie laten want mijn maagje knort. Tot gauw,
Celine