Komkommertijd

Hallo,
Heb de laatste dagen niet zo veel beleefd maar omdat jullie zich niet verwaarloosd zouden voelen schrijf ik toch nog gauw een klein blogje.
We staan momenteel op de dienst cardiologie waar het gisteren heel wat sneller ging dan gewoonlijk tijdens de zaalronde. De reden daarvoor was dat een Duitse professor er superviseerde en dat bracht wat schot in de zaak. We kregen ook wat meer uitleg en waren blij dat we eindelijk nog eens wat bijleerden. Helaas vandaag was onze Europese collega niet meer aanwezig en dus ging de tour weer zijn trage slakkegangetje als voorheen op de andere diensten. Omdat hun eindeloos gepalaver ons danig tegenstak en we ons zo nutteloos voelden zijn we dan maar weggegaan met een smoes. Vorige vrijdag hebben we een congres bijgewoond dat uitging van de Ugandan Heart Association en dus over cardiologie in Uganda ging. Het was spijtiggenoeg niet zo interessant omdat de sprekers eerst heel lange bedankingen uitspraken en er achteraf ook hele lange discussies werden gehouden waar we niet veel van verstonden en die niet zo inhoudelijk waren. Maar we hebben toch iets bijgeleerd over een hartaandoening die in Uganda veel voorkomt en gerelateerd is aan het eten van maniok en armoede. Ik denk niet dat we daar in Belgie veel mee zijn maar kom, dat was nog boeiend. Het congres vond plaats in een chic hotel en achteraf hebben we daar lekker kunnen eten dus het is toch niet voor niets geweest. Dit weekend was dus de bedoeling dat we naar de Ssese Islands gingen om daar heerlijk te relaxen op het strand maar helaas heeft het de zaterdagochtend onophoudelijk geregend en zijn we dus maar niet vertrokken. In plaats daarvan hebben we gekuist zoals ik reeds vertelde en zijn we ook naar de cinema geweest. De cinema bevindt zich hier in het grootste en meest moderne winkelcomplex van de stad, Garden City. Dit centrum opende zijn deuren in 2002, maar ziet er uit alsof het al aan renovatie toe is, zoals dat meestal gaat met moderne winkelcentra. De Ugandezen zijn ook niet echt goed in het verzorgen van wat ze hebben, dat zien we in het ziekenhuis ook. Als iets kapot gaat, tja dan is het kapot en er is precies niemand die zich afvraagt of het eventueel hersteld of vervangen kan worden. De mensen leggen zich nogal gauw neer bij de situatie en zijn heel gelaten daarin. Om terug te komen op de cinema. We zagen de film Rendition, een aanrader, ik weet niet of die in Belgie al uit is. Het is een spannende film met soms erg aangrijpende scenes. Het rare was dat het publiek voortdurend op de meest opgepaste momenten in een schaterlachen uitbarstte. Ik snap niet goed waarover dat dan ging, ofdat ze gewoon met de blanken lachen ofdat ze de ernst van de film niet doorhadden. Enfin dat was nogal vreemd voor ons, die Ugandezen hebben blijkbaar toch nogal een andere humor dan wij. Achteraf gingen we eten bij de Turk, die heel vergelijkbaar eten serveert als de turken in de sleepstraat alleen nog goedkoper. Het was al redelijk laat toen we terug naar huis gingen en blijkbaar te laat voor een matatu richting onze wijk. We moesten dus eerst door het centrum van Kampala om daar dan over te stappen op een ander busje dat van daaruit wel nog naar ons huisje reed. Kampala by night is echter heel anders dan Kampala by day. Ik voelde mij toch minder op mijn gemak met zo weinig volk op straat, veel bedelende staatkindjes die je achtervolgen en in de matatu was het dan ook al boel tussen de conductor (degene die het geld in ontvangst neemt) en een passagier en dat was allemaal niet zo aangenaam. In’t vervolg dus liever niet te laat meer door het centrum lopen of dan toch niet zonder chaperon. Gisteravond gingen we naar het National Theatre, een zaaltje waar elke maandag een band komt optreden. Het was precies of alle rasta’s en meer alternatieve types van Kampala daar verzameld waren evenals de jongere blanke toeristen. De band speelde rommelige reggae en in de concertzaal zelf was het niet uit te houden van de hitte en de allesoverheersende geur van mannelijk negerzweet. Bovendien werden we daar door menig onguur uitziende neger aangegaapt en zelf aangeraakt, Eva voelde zelfs iemand aan de rits van haar tasje zitten, dus hield ik het na een paar minuten voor bekeken. Buiten kon je de muziek toch ook horen en was het een stuk frisser. Ik snap niet dat deze plaats nu zoveel success heeft want ik vond er niks aan eigenlijk. We zijn dan nog maar iets gaan drinken met een aantal kerels die we vorige vrijdag hadden leren kennen. Een daarvan deed echter nogal lastig en begon al over vliegticketten naar Belgie en zo dus dan zijn we maar naar huis gegaan. Mannen toch he, ge geeft ze een vinger en ze pakken een hand. Ik kan er nogal tegen maar mijn twee reisgenootjes storen zich er nogal aan. Deze avond gaan we waarschijnlijk naar de gratis film in de plaatselijke Irish Pub niet zo ver van onze flat. Dat is de meetingspot voor muzungu’s hier, we hebben het voorlopig efkes gehad met de zwarten. Zo, dat was het voor nu, ik ga nog maar eens wat bonen en rijst naar binnen spelen. Tot binnenkort,
Celine