long time no internet

Dag allemaal,
Onze eerste maand zit erop, en wat is ze voorbij gevlogen mag ik wel zeggen. Ik heb de dienst interne niet met spijt achtergelaten en sta nu op de veel betere dienst gynaecologie en obstetrie. Het was eigenlijk wel te verwachten dat deze plaats veel leerrijker en boeiender zou zijn dan interne, want als er iets is dat die afrikanen goed kunnen is het wel kindjes kopen! Gisteren stond ik op de labour ward, waar ongeveer veertig vrouwen tezamen liggen te bevallen. Ze komen hier echt handen te kort om de kersverse baby’s op te vangen, in tegenstelling tot bij ons waar we met vijf staan te springen om eens een bevalling te zien. Ze zijn met zodanig veel aanstaande moeders dat de meeste op de grond moeten liggen en als er niet snel genoeg een bed vrijkomt ook daar moeten bevallen. Ik had echt medelijden met die vrouwen, de barenspijn lijkt mij toch niet te onderschatten als ik hun geschreeuw hoor, en er is hier geen sprake van epidurale of iets dergelijks, dat kunt ge u wel voorstellen. Als de arbeid te lang duurt of niet meer vooruitgaat wordt vrij snel een keizersnede voorgesteld omdat ze hier niet de mogelijkheid hebben om de foetus te monitoren zoals bij ons, dus die moet er zo snel mogelijk uit. Helaas is er een wachtlijst voor zo’n ingreep, er is namelijk maar 1 dokter, en moet je dus wachten tot het jouw beurt is en dat kan wel even duren. De meeste vrouwen worden dus zo goed als niet bijgestaan door een arts want die kan onmogelijk op drie plaatsen tegelijk zijn. De verpleegsters doen hier de meeste bevallingen hoewel zij niet erg behulpzaam zijn en vaak gewoon langs de kant staan toe te kijken hoe die vrouwen aan het afzien zijn. Eens het kind eruit is wordt het eventjes op de buik van de moeder gelegd terwijl de navelstreng afgebonden wordt en de placenta geboren wordt. Een vree bloederige affaire is het, voor zij die het nog niet zelf meegemaakt hebben. Ook hier is het zo dat de moeders zelf hun gerief moeten meebrengen, wattenrollen, steriele handschoenen, hun plastiek om op te liggen, doeken om de baby in te wikkelen enz. De baby wordt dan naar een apart kamertje gebracht en gewogen. Als het niet goed ademt wordt er wat geaspireerd met een peertje, maar dat is het. Er wordt verder niet gekeken naar de kindjes. Het blijft daar dan liggen totdat de moeder toegenaaid is en klaar om plaats te maken voor de volgende. Kunt ge het u voorstellen, nog geen kwartier na de bevalling strompelen die moeders met al hun spullen onder 1 arm, en hun pasgeboren kind onder de andere, naar de gang om daar nog even op adem te komen. En die verpleging staat er maar op te kijken, geen een die eens een handje toesteekt. Ik was redelijk gechoqueerd moet ik zeggen. Gelukkig was er een amerikaanse assistente gynaeco die daar de boel een beetje draaiende hield. Ik heb zelf ook voor het eerst mogen assisteren bij een bevalling. Allez ik heb vooral morele ondersteuning gedaan, want dat arme meisje zat er volledig door. Ze was twintig, het was haar eerste zwangerschap en ze was al zo’n 20 uur in arbeid en doodvermoeid. Bovendien had ze niets te eten of te drinken gehad en ze kreunde voortdurend en zei dat ze het niet meer aankon, dat ik haar iets moest geven om kracht te krijgen, dat ze haar kind niet zou kunnen krijgen, enz. Ik had echt vreselijk medelijden want er was precies niemand om haar te helpen. Heb dan maar met haar wat rondgelopen, over haar rug gewreven als ze contracties kreeg en gezegd dat het allemaal wel goed zou komen. Op het moment dat de baby echt zou gaan komen raakte ze helemaal in paniek, draaide haar ogen voortdurend weg alsof ze gedrogeerd was en vroeg aan mij wat ze moest doen, ja wist ik veel, dus zei ik maar push, push. Dan kwam de verpleegster erbij die zei dat ze het helemaal verkeerd deed, dat ze niet goed duwde en dat ze haar baby er nooit uit zou krijgen op die manier. Daarvan werd ze uiteraard nog meer radeloos, maar gelukkig, na een paar minuutjes kwam het hoofdje toch naar buiten en snel daarna de rest van het ventje. En het zag er goed uit, het huilde bijna onmiddellijk en had op het eerste zicht alles wat een mensje moet hebben. Wel een apart gevoel is dat hoor als je dat meemaakt. De moeder zag er op slag ook veel beter uit en had een gelukzalige lach op haar gezicht toen ik haar zei dat het een jongen was. Ik ben hem dan gaan wegen terwijl de nurse haar dichtnaaide. Dat moet ook pijnlijk zijn geweest want de lach die ze eventjes had was snel weer verdwenen. Dan ben ik haar moeder gaan halen in de gang die zo fier als een gieter was, want het was haar eerste kleinzoon. Ze had wel al drie kleindochters maar dat is toch niet hetzelfde he. Enfin ze bedankte mij uitbundig en wilde een foto van mij met de baby. Stiekem was ik ook wel een beetje trots en vooral geemotioneerd, maar als professional laat je zoiets natuurlijk niet merken. Ik had helaas geen fototoestel bij maar heb wel een fototje genomen van de kleine met mijn gsm, weliswaar van miserabele kwaliteit. Die dag ga ik toch niet gauw vergeten denk ik.
Voor de rest moet ik nog zeggen dat ondertussen Britt en Sibo hier toegekomen zijn in goede gezondheid. Dat was afgelopen zaterdag om precies te zijn. Elkaar terugvinden in het mierennest dat Kampala city is op zaterdagavond was bepaald geen sinecure en eventjes was ik de wanhoop nabij toen het donker werd en ik ze nog steeds niet tevoorschijn zag komen. Bon, we hebben elkaar toch gevonden en zijn dan gauw naar mijn flatje getrokken, weg uit de uitlaatgassen, om op te frissen en uit te blazen. Het was daar rustig want mijn collega’s waren allemaal op weekend. Eva en Rebecca zijn naar een soort verlovingsfeest geweest in Fort Portal en Linda en Stefanie naar Murchisson Falls, meer daarover op hun blogs. Het was echt heel leuk om Brittie eindelijk terug te zien en Sibo ook natuurlijk. Ze zijn een soort eenheid geworden die twee, spreken in koor, lachen op dezelfde momenten en vullen elkaars verhalen aan. Vree grappig en lief om te zien! We hebben die avond bij mijn favoriete Indier gegeten en honderduit gepraat over onze afrikaanse belevenissen. Grappig hoe je je vaak dezelfde bedenkingen maakt en gelijkaardige dingen tegenkomt. Voor zij die hopen op de terugkomst van hun dierbare vriend of vriendin, maak u niet te veel illusies want het schijnt hun wel te bevallen hier. Maar ze moeten wel nog beginnen werken hier, en daar koester ik toch nog een klein sprankeltje hoop, want samenwerken met afrikanen is niet zo evident, me dunkt. Allez, ze hebben geen voorspellingen willen maken, dus ga ik dat ook niet in hun plaats doen. Het was alleszins heel plezant om weer eens bij ouwe vertrouwde mensen te zijn en elkaar te verstaan zonder veel woorden. Uitgaan was er nog niet echt bij, gezien ze de eerste avond nog wat moesten bekomen van hun 12 uur durende busrit, en de tweede avond zondag was en er dan niet veel te doen is. In plaats daarvan dan maar filmpje gekeken op de pc, Superbad, echt verschrikkelijk onnozel, van het genre ‘de nerd who wants to get laid’ maar om u een kriek te lachen (dank u Flip) (Laurens, echt iets voor u). Overdag heb ik dan een beetje gids gespeeld en een rondleiding gegeven door mijn nieuwe thuis, Kampala.
Zo dat was het tot nu toe, vanavond gaan we naar de National Theatre om de verjaardag van Bob Marley te vieren. Ik hoop dat het niet al te druk wordt want ben redelijk kapot van de stage, op gynaeco zijn het wel volledige dagen werken. Ik wil enkel nog zeggen dat ik heel wat mensen echt begin te missen de laatste dagen. ‘t Is precies met de komst van Britt dat ik terug begin te verlangen naar Gent en mijn gentse vriendjes. Dus bij deze een warme oproep om allemaal iets van u te laten horen want ik weet het, ik schrijf ook niet veel persoonlijke mails, maar ik heb het excuus dat het internet hier heel traag is, en dat is echt zo, vraag maar aan Britt. En ik beloof dat als ik iets ontvang, ik ook zeker iets terugschrijf. O ja, en gelukkige verjaardag Dreas! Tot de volgende, dikke kussen,
Celine